Było ciemno, zimno i wietrznie. Zmarznięta brosznica siedziała na liściu śnieguliczki, tuż pod dużym krzakiem dzikiego bzu. I nawet nie miała siły przede mną uciekać.
Do tej pory widywałam Heliophanusy tylko w jednym miejscu, na rabatce przy Placu Krasińskich. Okazało się, że można je również spotkać na murkach po przeciwnej stronie parku. Natknęłam się na dwa, cały czas w ruchu, intensywnie polujące.
Na pierwszym zdjęciu w rogu widać małego czerwonego „pajączka”. Gdy pojawił się w polu widzenia skakuna, ten błyskawicznie zwrócił się w jego stronę. I równie szybko się odwrócił, najwyraźniej nie gustując w tego typu pożywieniu.
Szłam przez osiedlowe podwórko, wracając z pracy. Nagle usłyszałam donośne krakanie. To dwie wrony z wielkim wrzaskiem latały naokoło drzewa. Spojrzałam – a na drzewie wiewiórka! W błyskawicznym tempie obiegała pień, unikając ciosów ostrych dziobów. W końcu zbiegła na dół i próbowała szczęścia na następnym drzewie, potem na kolejnym, a wrony cały czas leciały za nią. No tak, pora lęgowa ptaków…
Pobiegłam do domu po aparat. Znalazłam wiewiórkę na klonie w drugim końcu osiedla. Atakowała ją już tylko jedna wrona, lecz szybko przestała, widocznie odległość od gniazda okazała się wystarczająca.
Cóż, tego dnia wiewiórka musiała się zadowolić posiłkiem wegetariańskim. Wdrapała się wysoko i zaczęła zjadać klonowe kwiaty.
Do dziś jestem ogromnie zaskoczona tym spotkaniem. Byłam przekonana, że wiewiórki już wiele lat temu zniknęły z mojej okolicy.
Białe murki przy metrze to niewyczerpana kopalnia rozmaitych gatunków. Tamtego dnia napotkałam ich wyjątkowo dużo. Ten chrząszczyk miał 2-3mm, zauważyłam go jakimś cudem i jeszcze większym cudem zrobiłam mu całkiem dobre zdjęcie. A trzeci cud nastąpił po powrocie do domu, bo dałam radę maleństwo oznaczyć.
W pierwszej połowie maja padało dużo i często. Nic dziwnego, że natknęłam się w parku na czernidłaki. One zawsze wykorzystują takie okazje.
Z daleka samiec mandarynki wygląda jak plastikowa, dmuchana zabawka puszczona na wodę. A potem nagle zabawka wzbija się w powietrze, ląduje na drzewie – i wrażenie sztuczności pryska.
Mandarynki sprowadzono do Europy trzy wieki temu z Dalekiego Wschodu. Ubarwiały swoją urodą posiadłości magnackie. Dziś żyją na wolności, jednak wciąż w pobliżu człowieka. Można je spotkać w parkach niektórych dużych miast. W Warszawie są to Łazienki i Park Skaryszewski.
Rok temu w okolicy po raz pierwszy spotkałam samicę. Teraz trafiła mi się druga. Siedziała na murku i wyglądała, jakby jej życie zbliżało się już do końca.
A dwa tygodnie później natknęłam się i na samca. Zachowywał się nietypowo jak na ten gatunek. Dojrzałam go lecącego nad chodnikiem, wylądował na ziemi i zaczął biegać po niej, jakby czegoś szukając. Nigdy nie widziałam tak energicznie poruszającego się lenia! Trudno było zrobić mu rozsądne zdjęcie, więc jako dowód musi wystarczyć taki oto pstryk:
Najnowsze komentarze