Jeszcze kilka lat temu te łaciate muszki wydawały mi się rzadkością. A w tym roku widuję ich wyjątkowo dużo, już od wczesnej wiosny.
galeria – muchówki »
galeria – mieszkańcy »
Latały w okolicy przez cały maj i trudno się było od nich opędzić. Na szczęście mamy tu łagodną odmianę meszek – nie gryzą, a jedynie usiłują wylizywać skórę.
Na pierwszych dwóch zdjęciach są samice, na pozostałych samce. Jak widać, dość znacznie różnią się wyglądem.
Latał nad kwitnącym krzakiem kaliny. Dłuższą chwilę śledziłam jego lot, aż wreszcie usiadł na jednym z kwiatków. Niestety, za daleko i za wysoko. Zdjęciom nie pomogło nawet to, że wdarłam się do środka ligustrowego żywopłotu, który oddzielał mnie od celu.
To samiec. Od samicy odróżnia go obecność wielkich, pierzastych czułków. Zdziwiła mnie jego obecność, bo od czasu niezwykle suchego i upalnego lata 2015 roku komarów na swoim osiedlu praktycznie nie widuję.
Jak na śmietkę, była bardzo duża. Cała pomarańczowa, z dość masywnym tułowiem i kuriozalnie małym odwłokiem (mimo, że to samica). Kręciła się po liściach bzu czarnego, zapewne w poszukiwaniu spadzi. Wiatr wiał nieustająco, więc miałam duże problemy z fotografowaniem i żadne zdjęcie nie wyszło wystarczająco dobrze. Wielka szkoda, bo niewykluczone, że nigdy więcej już takiej muchy nie spotkam.
Nigdy przedtem nie spotkałam tak dużej przedstawicielki tej rodziny. Przysiadła na ścianie śmietnika, w ciemnym kącie, tuż pod zwieszającym się bluszczem. Raz pstryknęłam – i już jej nie było. Na szczęście zdjęcie wyszło jako tako.
Tę niewielką, drapieżną muchówkę spotkałam dotychczas tylko raz, dziewięć lat temu. A w tym roku natknęłam się na nią już wielokrotnie.
Niewiele wyszło z tych zdjęć, miejsce wyjątkowo ciemne, a muszka maleńka i dość ruchliwa. Jednak wystarczająco wyraźnie widać jasne plamki na ciemnych skrzydełkach, dzięki którym udało mi się stworzonko oznaczyć.
Najnowsze komentarze