W poprzednich latach po raz pierwszy spotykałam Syrittę dopiero w końcu lipca. I mocno się zdziwiłam, widząc ją teraz już w pierwszych dniach czerwca.
Samiczki tego gatunku z reguły bardzo szybko uciekają, więc podchodziłam do niej wyjątkowo ostrożnie. Ale nie, ani drgnęła. Zrobiłam kilka zdjęć, a ona wciąż nieruchomo siedziała na liściu powojnika. Chyba mocno spała.
Na murze śmietnika dostrzegłam niewielką czarną kreseczkę. Okazała się parką malusieńkich muszek.
To dopiero moje drugie spotkanie z przedstawicielami tej rodziny.
To był bardzo ciemny kąt, wnęka w murze budynku za wysokim żywopłotem. Ale od razu wiedziałam, że trafiło mi się coś, na co nie natknęłam się nigdy przedtem. Malutka muszka o wzorzystych skrzydełkach, z czerwonymi, jaskrawymi oczkami. Prawie cały czas była w ruchu, biegała po ścianie machając skrzydełkami. Cud, że ze zdjęć w ogóle cokolwiek wyszło.
To gatunek obcy, sprowadzony 40 lat temu z Ameryki wraz z transportem owoców. Tu i ówdzie się zadomowił, aczkolwiek wciąż jest rzadko spotykany.
Tak wygląda muszka, której larwy często znajdujemy w wiśniach i czereśniach. Natknęłam się na nią w odległości 50 metrów od trzech wiśniowych drzewek, rosnących w mojej okolicy.
Drogosze na dobre polubiły moje osiedle. Ale na razie spotykam je tylko na tej jednej dróżce, nigdzie więcej. Oczywiście przeważnie uciekają szybciej niż zdążę pstryknąć:
Duży bzyg o charakterystycznym profilu. Zrobienie tych dwóch zdjęć kosztowało mnie 15 minut stania pod rzędem krzewów rosnących tuż przy wąskiej ścieżce. Trzy lub cztery samce nieustannie patrolowały swoje rewiry, przysiadając tylko na krótki moment. Od czasu do czasu któryś przekraczał niewidzialną granicę, co od razu spotykało się z ripostą właściciela tego obszaru. Przez chwilę kotłowało się nieco w powietrzu, a potem znów nastawał spokój.
Swoją drogą ciekawe, dlaczego wszyscy uparli się akurat na ten jeden krzaczek, choć rosło ich wszędzie całe mnóstwo i łatwo było poszerzyć swój stan posiadania.
Najnowsze komentarze