Gdy widzę przekwitły i zbrązowiały szczaw, zawsze sprawdzam, czy nie ma na nim wtyków. Przeważnie nie ma, ale tym razem jeden się trafił.
Nie wybrała zbyt dobrego miejsca na sen. Biała ściana, oświetlona słońcem, tuż obok wejścia do sklepu… Była tam doskonale widoczna.
Przechodziłam koło niewielkiego krzaczka i zauważyłam na nim panią krzyżakową zajmującą się naprawą sieci. Gdy za pół godziny wracałam tą samą drogą, robota już była skończona:
Przez wiele lat po tym ogrodzeniu piął się chmiel, powojnik pnący i wielka ilość groszku. W tym roku na wiosnę zauważyłam, że „zrobiono porządek” – pozostał tylko goły płot i pusta ziemia wokoło. Przechodziłam tamtędy po kilku tygodniach i wielkie było moje zaskoczenie, gdy okazało się, że jeden groszek jednak dał radę urosnąć. Właśnie rozwinęło się na nim kilka różowych kwiatków.
Siedział na przekwitłej lawendzie i nie miał zupełnie nic do roboty. Na chwilę wniosłam nieco ożywienia do jego nudnego życia. Przynajmniej trochę się pogimnastykował.
Już kiedyś natknęłam się na takie wyrośle, ale stare i bardzo zniszczone. Szukałam kolejnych w tamtej okolicy i wreszcie znalazłam.
Torebnica wiązowa to mszyca, która zgodnie ze swoją nazwą zasiedla wiązy. Ale to nie wszystko, bo jej drugim żywicielem są trawy. W ich korzeniach rozwijają się letnie pokolenia, a ostatnie z nich jesienią powraca znów na drzewa, by na korze złożyć jaja.
Na piątym zdjęciu widać przyczepione do wyrośla jajeczko złotooka. A może to już tylko pusta skorupka?
Miło z jego strony, że na odpoczynek wybrał to dość eksponowane miejsce, na łodydze samotnie wyrastającej rośliny. Dzięki temu łatwo chrząszczyka zauważyłam, z czego bardzo się cieszę, bo to moje pierwsze spotkanie z tym gatunkiem.
Najnowsze komentarze