Koniczyna to jedna z tych nielicznych roślin, na których można jako tako przyłapać trzmiela. Spijanie nektaru z wielu drobniutkich kwiatków jest pracochłonne i trwa wystarczająco długo, by dało się wycelować i pstryknąć.
Kolejny nowy dla mnie gatunek napotkany na białych murkach przy Arsenale. Od najbliższych kuzynów odróżnia się praktycznie zupełnym brakiem owłosienia.
W poprzednich latach po raz pierwszy spotykałam Syrittę dopiero w końcu lipca. I mocno się zdziwiłam, widząc ją teraz już w pierwszych dniach czerwca.
Dość matowy chrząszcz o niemal gładkich pokrywach i przedpleczu. Na zdjęciach są dwa osobniki, napotkane w różnych rejonach w odstępie tygodnia. Oba zmykały przede mną tak samo szybko i byłam przekonana, że należą do rodziny biegaczowatych. A tu niespodzianka.
Malusieńka ciemka, o rozpiętości skrzydeł poniżej jednego centymetra. Gdyby akurat nie przyszła jej ochota na latanie, nigdy bym tego paproszka nie zauważyła.
Samiczki tego gatunku z reguły bardzo szybko uciekają, więc podchodziłam do niej wyjątkowo ostrożnie. Ale nie, ani drgnęła. Zrobiłam kilka zdjęć, a ona wciąż nieruchomo siedziała na liściu powojnika. Chyba mocno spała.
Na murze śmietnika dostrzegłam niewielką czarną kreseczkę. Okazała się parką malusieńkich muszek.
To dopiero moje drugie spotkanie z przedstawicielami tej rodziny.
Najnowsze komentarze