Aż trudno uwierzyć, że ostatni raz spotkałam ją 9 lat temu. Jak ten czas leci.
Na początku maja, gdy chwilowo zrobiło się nieco cieplej, murki przy Arsenale zaroiły się od biegaczowatych. Wśród licznych gatunków o czarnych pokrywach dostrzegłam też takiego w barwie miedzi.
Malutkie i niepozorne kwiatki śnieguliczek zawsze przyciągają do siebie mnóstwo owadów. A pszczoły za nimi wręcz przepadają.
Nigdy przedtem nie natknęłam się na ten gatunek, a w tym roku wciąż go gdzieś spotykam. Lubi przesiadywać na metalowych parapetach przyulicznych okien.
Moje ulubione niebieskie kwiatuszki. Spotkałam je w dwóch miejscach Parku Skaryszewskiego, rosło ich tam całkiem dużo.
Spod okiennego parapetu wyskoczył nagle wielki pająk. Zaskoczenie było tak ogromne, że w pierwszej chwili aż mnie odrzuciło do tyłu. Ale za moment już podchodziłam do niego z aparatem. Wykazał się mniejszą odwagą, bo raz dwa zniknął w dziurze i nie przejawiał ochoty do wyjścia. Cóż, trudno. Przy okazji zauważyłam, że w jego sieci coś się porusza. Pluskwiak z rodziny tarczówkowatych, rzadko je spotykam, więc znalazłam na ziemi długi patyk, pociągnęłam za pajęczynę, oderwała się razem z niedoszłą ofiarą. Położyłam ją na występie muru i wspólnymi siłami wyplątaliśmy malucha z nici. Szybko poszło, bo bardzo dobrze współpracował. Potem podstawiłam mu palec, wszedł na niego bez wahania:
Zrobiłam klika zdjęć, a później zaczęły się schody. Tak mu się spodobało, że za nic nie chciał zejść na krzaczek. Musiałam zastosować delikatną perswazję, popychając go lekko w tyłeczek. Uff.
To zupełnie nowy dla mnie gatunek, podobno nieczęsto spotykany, więc tym bardziej się cieszę, że przeprowadziłam udaną akcję ratunkową.
Zła jestem na siebie. Fotografowałam lustrzanką kwiatki, w pewnej chwili odwróciłam się i zobaczyłam, że po Jeziorze Kamionkowskim płynie kaczka z kaczątkami. Zaczynały już szybko oddalać się ode mnie, nie było czasu na wyciągnięcie i uruchomienie kompaktu z zoomem. Pstryknęłam 50-tką, w której manualne ostrzenie rzadko się udaje na takich odległościach. Tak stało się i tym razem, cud niestety nie nastąpił. Na szczęście gatunek udało mi się rozpoznać, dzięki charakterystycznemu ubarwieniu samicy. I tym bardziej jestem teraz zła. Mandarynka z ośmioma maluchami, taką okazję zmarnować…
Za to dostałam nauczkę na przyszłość – gdy już biorę ze sobą dwa aparaty, oba muszą być zawsze w pełnej gotowości.
Najnowsze komentarze